Różnorodność pomysłów na teatr i aktora. Tak można by powiedzieć o piątkowym wieczorze 50. Kaliskich Spotkań Teatralnych. Ich widzowie otrzymali potężną dawkę wrażeń w aż trzech przedstawieniach przybyłych z różnych stron Polski. Pierwszy spektakl przywiózł nad Prosnę Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi. Sięgając do "Ożenku" Mikołaja Gogola Agata Duda-Gracz wyreżyserowała w nim historię zatytułowaną: "Według Agafii".

"Dlatego 'Według Agafii', że to jest spektakl-sen widziany oczami Agafii. To nie jest obiektywna opowieść, tylko absolutnie subiektywna (przez co być może niesprawiedliwa), jaskrawa i widziana oczami samotnej, bidnej kobity, która marzy o tym, żeby ją ktoś pokochał. I jest na takim etapie, że marzy, żeby pokochał ją ktokolwiek. Agafia za sen o wielkiej miłości płaci wszystkim, czyli sobą, a w domyśle - płaci swoim życiem. Po tym, co przeszła w czasie tego snu zmieszanego z rzeczywistością, z retrospekcją, po tej zmorze, schodzi ze sceny w taki sposób, że jest jasne, że ona umarła, zwariowała albo postanowiła się zestarzeć."

Temat niełatwej drogi człowieczego życia pojawił się także w krańcowo odmiennym spektaklu Sceny Plastycznej KUL, nazwanym: "Bruzda". Jego twórca Leszek Mądzik proponuje widzom bardzo swoisty sposób rozumienia roli aktora w teatrze.

"Kiedyś porównałem tę rolę aktora w teatrze do roli mnicha, którego nie widzimy, bo jest w kapturze, bo twarz jego jest ukryta i patrzy gdzieś w jedno miejsce. Nieraz tylko stopy dostrzegamy, ale wiemy, że on za nas się modli. I jakby zależało mi na tym, żeby było przeczucie tej osoby, jego bycia na planie, ale bez obnażenia jego anatomii. Myślę, że to jest chyba największa pokora, jaka jest w tym teatrze i w tak rozumianym aktorze, bo rzeczywiście on jest tylko znany z programu, a tak to służy lojalnie pewnemu światu, pewnemu obrazowi, którego jest częścią, fragmentem, elementem."

Bardzo pięknie w takie pojmowanie roli aktora wpisała się 7-letnia Ola Smaga z zespołu "Flick", którą Leszek Mądzik zaprosił do udziału w kaliskim przedstawieniu. Jej pojawienie się przed widownią zrobiło tym większe wrażenie, że spektakl grany był w kościele Garnizonowym, co jeszcze spotęgowało jego mistyczny wymiar.

W krańcowo odmienne rewiry i klimaty zaprowadziła widzów "Szajba" Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk w reżyserii Jana Klaty. To jedyny reżyser, którego dwa spektakle znalazły się na spotkaniach. Pierwszym była "Trylogia" w wykonaniu aktorów Narodowego Starego Teatru w Krakowie. "Szajbę" wystawił w Kaliszu Teatr Polski z Wrocławia. Oba przedstawienia sięgały do tematu Polski i Polaków. Mówi Jan Klata.

"To jest ważny dla mnie temat w ogóle, ale teraz tak zabawnie się złożyło, że zbiegły się dwie interpretacje tego mitu, który jest jednocześnie naszą traumą i naszą dumą. Jest to naświetlane z zupełnie innych perspektyw. Z jednej strony mamy wielką literaturę, taką podróż do duszy polskiej, do jej głębi, w wydaniu Sienkiewicza i tego, co próbujemy z nim robić ze Starym Teatrem z Krakowa, a z drugiej strony podejście takie zupełnie nowoczesne z XXI w. pochodzące bardzo mocno, czyli Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk tekst pod chyba trafnym tytułem: "Szajba'."

Jak nazwano, tak też było. Prawdziwa "szajba" w wydaniu wrocławskich aktorów cieszyła teatralną publiczność niemal do północy.

Dziś już ostatnie przedstawienie Spotkań. O godz. 18:00 na Scenie Kameralnej Teatr Wybrzeże z Gdańska pokaże "Zwodnicę" Thomasa Middletona i Williama Rowleya w reżyserii Kuby Kowalskiego. A potem uroczyste zakończenie Spotkań i o 20:30 pozakonkursowa "Smycz" Bartosza Porczyka w reżyserii Natalii Korczakowskiej.

delurarc.fm