Mieczysław Makary Smorawiński (ur. 25 grudnia 1893 w Kaliszu, zamordowany w kwietniu 1940 w Katyniu) - polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego, dowódca Okręgu Korpusu Nr II.

Ukończył szkołę powszechną i polską Szkołę Handlową w Kaliszu. W 1911 za działalność niepodległościową w organizacji "Zarzewie" został skazany na 6 miesięcy więzienia i zesłany w głąb Rosji do Jekaterynosławia. Następnie udał się do Lwowa, gdzie w 1912 zdał maturę i podjął studia na wydziale chemii technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Naukę na uczelni przerwał wybuch I wojny światowej. W czasie studiów we Lwowie należał od lutego 1912 do sierpnia 1914 do Drużyn Strzeleckich, w których odbył przeszkolenie wojskowe, a w 1914 ukończył kurs oficerski.
W chwili wybuchu I wojny światowej udał się do Krakowa, gdzie 16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich, wstąpił do II Brygady Legionów 2 pułku piechoty, gdzie pełnił kolejno stanowiska dowódcy plutonu, kompanii i batalionu. Od dnia 30 września 1914 gdy wraz z brygadą udał się na Węgry był na froncie. Na froncie w ramach II Brygady Legionów walczył do dnia 30 grudnia 1916. Po kryzysie przysięgowym pozostał w 2 pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego do 30 stycznia 1918, po czym w okresie 16 lutego - 30 października 1918 służył w Polskiej Sile Zbrojnej (Polnische Wehrmacht).
Od 1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został dowódcą 2 batalionu 8 pułku piechoty Legionów, którym był do dnia 13 lipca 1919. W tym okresie w dniach 17 lutego - 5 maja 1919 pełnił obowiązki dowódcy 8 pułku piechoty Legionów i dowodził tym pułkiem w walkach pod Lwowem w składzie brygady płk Kulińskiego. A następnie na froncie polsko-ukraińskim, Litwie i Białorusi.
Następnie w okresie lipiec-sierpień 1919 organizował i dowodził 9 pułkiem piechoty Legionów, by po jego zorganizowaniu powrócić do 8 pułku piechoty , którym dowodził do października 1919.
Od 10 listopada 1919 do 4 sierpnia 1920 był dowódcą 4 Pułku Piechoty Legionów, a następnie dowódcą IV Brygady Piechoty Legionów (4 sierpnia 1920 - 1 września 1921), która walczyła w rejonie Warszawy a następnie Hrubieszowa. Ostatecznie walki brygada zakończyła w rejonie Lidy.
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej 2 września 1921 został dowódcą piechoty 2 Dywizji Piechoty Legionów , którą pełnił do 20 marca 1927. W tym czasie w okresie od 8 września do 22 grudnia 1922 ukończył kurs dowódców pułków piechoty i piechoty dywizyjnej w Rembertowie. W czasie przewrotu majowego w 1926 opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego i w dniu 13 maja 1926 wyruszył z Kielc, gdzie stacjonowała 2 Dywizja Piechoty Legionów, do Warszawy na czele oddziału wydzielonego z dywizji aby wesprzeć oddziały wierne Piłsudskiemu.
Następnie w dniu 19 marca 1927 został mianowany dowódcą 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, stanowisko objął w dniu 21 marca i pełnił ją do października 1932.
1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i lokatą 9. Był wówczas najmłodszym generałem w Wojsku Polskim.
W okresie od października 1932 do października 1934 był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, a od października 1934 do września 1939 - dowódcą Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. W przeddzień wybuchu wojny organizował 39 Rezerwową Dywizję Piechoty i bazy zaopatrzeniowe dla 3 Dywizji Piechoty Legionów.
W chwili wybuchu II wojny światowej będąc dowódcą Okręgu Korpusu nr II w Lublinie organizował mobilizację oddziałów oraz bazy zaopatrzenia dla walczących oddziałów. Do dnia 14 września 1939 przebywał w Lublinie, a następnie udał się zgodnie z rozkazem Kwatermistrza Wojska Polskiego początkowo do Kowla, a potem do Włodzimierza Wołyńskiego.
18 września 1939, po wkroczeniu wojsk Armii Czerwonej do wschodniej Polski, zakazał podległym mu oddziałom atakowania żołnierzy Armii Czerwonej, a także podjął decyzję o demobilizacji szeregowych i podoficerów, a pozostałym doradzał przebijanie się do Rumunii i na Węgry. Po dotarciu Armii Czerwonej do Włodzimierza Wołyńskiego rozpoczął z nimi pertraktację, a w dniu 20 września 1939 zgodnie z porozumieniem miał udać się z podległymi oddziałami w kierunku Bugu, lecz po wyruszeniu kolumna została zatrzymana, a następnie ogłoszono, że od tego momentu są jeńcami wojennymi. Gen. Smorawiński przebywał w kilku obozach jenieckich, ostatecznie pod koniec 1939 umieszczony w obozie w Kozielsku. Wraz z większością jeńców z tego obozu został zamordowany w Katyniu w 1940. Był jednym z dwóch zidentyfikowanych generałów (obok gen. Bronisława Bohatyrewicza) w czasie ekshumacji zwłok w lesie katyńskim w 1943.
9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy - Uczcijmy Pamięć Bohaterów", Prezydent RP Lech Kaczyński awansował gen. Smorawińskiego na stopień generała dywizji.

Jednej z arterii miejskich w Lublinie nadano nazwę Aleja Gen. M. Smorawińskiego.

10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu prezydenckiego w Smoleńsku zginęła wnuczka gen. Smorawińskiego - Ewa Bąkowska.

redakcjarc.fm

żródło: Wikipedia

                                                     Katyński grób Gen. Smorawińskiego