"Hermogenes Wiśniewski nienawidził swojego imienia. Nie raz, nie dwa musiał je literować przedstawiając się, nieraz także tłumaczyć, że naprawdę jest Polakiem" - tak zaczynał się tekst "Kaliskiego Dyktanda", z którym w czwartek, 14 grudnia, zmierzyło się 68 osób. Najlepiej z zasadami polskiej ortografii i interpunkcji poradził sobie Marcin Galant, pracownik Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Adama Asnyka w Kaliszu.

"Starałem się, żeby było jak najlepiej. Oczywiście nie nastawiałem się, że muszę wygrać za wszelką cenę, ale wierzyłem w to, że się uda. Zajmuje się stroną internetową, robię napisy na youtuba więc mam z tym do czynienia. A przygotowuję się praktycznie na bieżąco. Oglądam programy prof. Jana Miodka "Słownik polsko-polski", praktycznie ortografia i zasady językowe są tematami moich zainteresowań od czasów szkoły podstawowej. Czy będę jeszcze startować w tego typu konkursach? Nie mogę wykluczyć, ale teraz jeszcze nie wiem" - powiedział radiuCENTRUM po ogłoszeniu wyników dyktanda Marcin Galant.

na fot.: prezydent Kalisza Krystian Kinastowski ze zwycięzcą "Kaliskiego Dyktanda" Marcinem Galantem

Autorem tekstu dyktanda był Juliusz Kowalczyk, polonista z wykształcenia i pracownik Kancelarii Prezydenta Miasta. Treść dyktanda dyktował jego uczestnikom lektor i aktor Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu Wojciech Masacz. Zwycięzca dyktanda otrzymał Złote Pióro Prezydenta Miasta Kalisza. W środę, 13 grudnia odbył się II Międzyszkolny Konkursu Ortograficzny Szkół Podstawowych Miasta Kalisza „Złote Pióro”. Pierwsze miejsce zajęła Iga Kołecka ze Szkoły Podstawowej nr 3, drugie Antonina Kryszak ze Szkoły Podstawowej nr 17, a trzecie Tymoteusz Bielewicz ze Szkoły Podstawowej nr 1. Organizatorami Dyktanda Kaliskiego 2023 i konkursu dla uczniów były Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 3 w Kaliszu, Wydział Edukacji Urzędu Miasta Kalisza oraz Kancelaria Prezydenta Miasta. Patronat nad wydarzeniami objął prezydent Kalisza Krystian Kinastowski.

na fot.: Julisz Kowalczyk, autor tekstu dyktanda

Treść Dyktanda Kaliskiego 2023:

„Dzień z życia studenta”

Hermogenes Wiśniewski nienawidził swojego imienia. Nie raz, nie dwa musiał je literować przedstawiając się, nieraz także tłumaczyć, że naprawdę jest Polakiem. Ale nie to było naówczas jego największym problemem, boby było zbyt pięknie. Dopiero razem z około sześćdziesięcioosobową bracią studencką skończył pisać najtrudniejsze kolokwium wszech czasów ze znajomości środków stylistycznych. Okamgnienie wystarczyło, żeby z twarzy mniej więcej ponaddziewięćdziesięcioprocentowej części grupy żaków i żaczek wyczytać, że ponadpółtoragodzinne zmagania zakończyły się fiaskiem. Oblicza pozostałych wyrażały nasamprzód rezygnację. Bo o ile przygotowani byli na onomatopeje czy epitety, to synekdocha i metonimia zbiły ich z tropu, a wyrzutnia znokautowała.

Wiśniewski opuszczał gmach kaliskiego Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego poznańskiego UAM-u w nie najlepszym humorze. Chwilę później jego nastrój obniżył się jeszcze bardziej. Poślizgnąwszy się na mokrej podłodze, nie złapawszy równowagi, upadł na twardą, lastrikową posadzkę. „Na gacie Merlina” – zaklął w stylu powieści o Harrym Potterze, wszak potteromaniakiem był od dziecka. Na gorsze wulgaryzmy sobie nie pozwalał. Nie był toż huncwotem i urwipołciem. Przed oczami miał jeszcze gwiazdy i całą feerię barw. Częściowo był to wynik małego guza na głowie, częściowo stojącej tuż obok wystawy prac młodych plastyków, które przedstawiały aktorów i aktorki z pokolenia Kolumbów.

Hermogenes wstał, otrzepał się i kręcąc głową zrobił szybki rekonesans szczęśliwie nieobitego szczególnie mocno ciała. Zostawiając za plecami uczelnię, chyżo ruszył w stronę dworca PKP. Mijając dwie urodziwe studentki Uniwersytetu Kaliskiego, przeszedł przez blokowisko zwane przez autochtonów kircholem i zagłębił się w osiedle Czaszki. Obie nazwy wywodzą się od cmentarza kaliskich żydów, założonego nieopodal kilka wieków temu. Wiśniewski jednak nie miał pojęcia o historii kaliskich starozakonnych.

Podobnie jak o walorach architektonicznych mijanego kościoła pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego. Świątynia nie ma żadnych filarów ani podpór, co zawdzięcza idealnemu kształtowi hiperboloidy parabolicznej. Sam portal wzniesiono jako membranę dwukrzywiznową, rozpiętą na dwóch łukach parabolicznych. Dominantą ołtarza jest dziewięciometrowej wysokości mozaikowa postać Chrystusa. Stanowi ona kontaminację koncepcji Pantokratora, sędziego i władcy wszechświata, z wizerunkiem z obrazu zatytułowanego „Jezu, ufam Tobie”. Niedawno świątynię wpisano do rejestru zabytków. Dla parafian stanowi to powód do dumy, dla całej instytucji Kościoła rzymskokatolickiego zapewne wydatki.

Hermogenes wiedział natomiast doskonale, że jego mama Noemi ma dziś imieniny. Wszedł do kwiaciarni przy dworcu. Jego uwagę przykuły dwu- i trzypędowe orchidee, ale dla studenta polonistyki okazały się ponadbudżetowe. Jasnoróżowe i herbaciano-białe róże były piękne, ale niemrozoodporne. Wybór padł na pachnącego intensywnie, bladofioletowego hiacynta. Teraz szybko do kasy, BLIK i biegiem na pociąg. Na peron Hermogenes wpadł równo z szynobusem, którym dojedzie do Odolanowa. Za kilkadziesiąt minut będzie w domu.

na fot.: Wojciech Masacz, aktor i lektor, który dyktował dyktando uczestnikom konkursu