Biały i czerwony — dlaczego stały się barwami narodowymi? Oba kolory widniały już na chorągwiach Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Białego orła na czerwonym tle można zobaczyć także na obrazach Matejki czy Kossaka.

Biały za narodowy uznał już August II Mocny a biały, czerwony i szafirowy były symbolami konfederacji barskiej. Jednak barwami narodowymi — jeszcze nieoficjalnymi, stały się 3 maja 1792 roku. W czasie uroczystości z okazji pierwszej rocznicy uchwalenia konstytucji trzeciomajowej kobiety były ubrane w białe suknie przepasane czerwonymi wstęgami. Panowie mieli na sobie biało-czerwone szarfy. W kolejnych latach, dla podkreślenia przywiązania do ojczyzny, Polacy przy różnych okazjach wplatali oba kolory do swoich strojów. Dlatego w lutym 1831 Sejm Królestwa Polskiego w roku uznał je za barwy narodowe.

Biały nie budził kontrowersji. Inaczej było z czerwonym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. przez lata, na mocy różnych przepisów, zmieniał swój odcień. W 1921 Ministerstwo Spraw Wojskowych postanowiło, że będzie to czerwień karmazynowa — uznawana za symbol bogactwa, gdyż stroje w tym odcieniu nosili tylko dostojnicy państwowi oraz szlachta. W 1927 karmazyn zastąpiony został przez cynober. Czerwień karmazynową przywróciła dopiero ustawa z 31 stycznia 1980.

2 maja przypada Święto Flagi Narodowej. Zostało ono uchwalone przez Senat RP 12 lutego 2004 roku.