W lecie 1852 roku nawiedziła Pleszew epidemia cholery. W ciągu 2 miesięcy zmarło 600 osób, czyli co ósmy mieszkaniec Pleszewa. Cholera dotarła do miasta zza Prosny z Królestwa Polskiego. A pisała o tym nawet Gazeta Wielkiego Xięstwa Poznańskiego.

Wirus nie zna granic. W czerwcu roku 1852 cholera dziesiątkowała mieszkańców Kalisza. 18 czerwca zmarło 27 osób nawet "książę Golicyn uciekł z Kalisza i udał się do wód zagranicznych", co odnotowała "Gazeta Wielkiego Xięstwa Poznańskiego". W lipcu wirus przebył graniczną Prosnę i dotarł do Pleszewa. W Księdze Zgonów z roku 1852 proboszcz parafii farnej w Pleszewie ks. Basiński odnotował 40 zgonów dziennie, "nie licząc małych dzieci". Ratunku nie było. Polecano "unikanie zmartwień, ogrodowizny i wiarę w Boga". Niektórzy pili wodę i ogórczankę. Od pierwszych symptomów choroby do śmierci mijało od 10 do 12 godzin. Ofiary epidemii grzebano przy drodze do Marszewa, nocą, w dniu śmierci. Doły posypywano wapnem. 13 sierpnia, w piątym tygodniu epidemii, która dziesiątkowała mieszkańców, po trzech pożarach, które tego lata wybuchły w mieście, "Pleszew miał postać miasta zaklętego" - odnotował ks. Basiński.

A w "Gazecie Wielkiego Xięstwa Poznańskiego " można przeczytać, że "rząd rosyjski wydał na Kalisz i Warszawę hojne dary. Nawet niemiecki Ostrów doznał rosyjskiej dobroczynności w czasie epidemii". Ta w powiecie pleszewskim wygasła we wrześniu. Dla sierot, celem "ratowania ich od zdziczenia i śmierci", proboszcz urządził w prywatnym domu przytułek zaś hrabia Alfons Taczanowski pobudował dla nich dom przy ul. Podgórnej.

na fot. mapa Pleszewa z zaznaczonym cmentarzem