Zgodnie z art. 178 Kodeksu karnego skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173, 174 lub 177 znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Zwrot ,,zbiegł z miejsca zdarzenia” użyty w art. 178 kk oznacza to samo co ,,uciekł z miejsca zdarzenia”. O ucieczce kierowcy z miejsca wypadku można mówić wtedy, gdy oddala się z miejsca zdarzenia, by uniknąć ewentualnej odpowiedzialności za spowodowanie wypadku. Z pewnością nie będzie więc zbiegnięciem opuszczenie miejsca zdarzenia w celu zapewnienia pomocy medycznej ofierze wypadku lub osobie trzeciej; nie spełni tego wymogu również na przykład ucieczka przed samosądem grożącym ze strony uczestników lub świadków zdarzenia. Ważny jest cel w jakim sprawca opuszcza miejsce wypadku. Z pewnością jako zbiegnięcie z miejsca zdarzenia będzie kwalifikowane oddalenie się z miejsca wypadku w zamiarze uniknięcia odpowiedzialności, w szczególności uniemożliwienia lub utrudnienia ustalenia jego tożsamości, okoliczności zdarzenia i stanu nietrzeźwości, bądź też pozostawania pod wpływem środka odurzającego.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy: „o ucieczce kierowcy z miejsca wypadku można mówić wtedy, gdy oddala się z miejsca wypadku, by uniknąć zidentyfikowania go, by utrudnić ustalenie przyczyny wypadku bądź też by uniknąć ewentualnej odpowiedzialności za spowodowanie wypadku” (postanowienie SN z 27 sierpnia 1968 r., Rw 948/68 , LexPolonica nr 356020, OSNKW 1968, nr 12, poz. 143, z glosą A. Bachracha, PiP 1969, nr 10, s. 703-708; wyrok SN z 15 marca 2001 r., III KKN 492/99 , LexPolonica nr 351466, OSNKW 2001, nr 7-8, poz. 52, z glosami: J. Satko, OSP 2001, nr 12, s. 639-640, S. Hoca, WPP 2002, nr 1, s. 147-158 i K.J. Pawelca, „Jurysta” 2002, nr 1, s. 18-20, oraz aprobującymi uwagami S. Zabłockiego, Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego - Izba Karna , Pal. 2001, nr 7-8, s. 191-192; postanowienie SN z 11 czerwca 2002 r., II KK 110/2002 , LexPolonica nr 375008, Lex nr 54398; wyrok SO w Tarnowie z 11 października 2002 r., II Ka 394/2002, KZS 2002, nr 10, poz. 126; postanowienie SN z 21 października 2009 r., V KK 176/2009 , LexPolonica nr 2104327, „Biuletyn Prawa Karnego” 2009, nr 9, poz. 1.1.12; wyrok SN z 30 marca 2005 r., WA 3/2005, OSNSK 2005, poz. 639). Do uznania, że sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, wystarczające jest, by oddalenie się było podyktowane osiągnięciem któregokolwiek z tych celów; punkt ciężkości stanowi cel, jakim kierował się sprawca, opuszczając miejsce zdarzenia. „Obowiązek pozostania sprawcy wypadku na miejscu zdarzenia - jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy - służyć ma przede wszystkim ułatwieniu wszechstronnego wyjaśnienia przebiegu wypadku i ochronie interesów wymiaru sprawiedliwości oraz cywilnoprawnych interesów podmiotów uczestniczących w zdarzeniu” (postanowienie z 11 czerwca 2002 r., II KK 110/2002 , LexPolonica nr 375008). Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy: „Momentem decydującym o przyjęciu, że sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, jest ustalenie, że oddalając się z miejsca zdarzenia, czynił to z zamiarem uniknięcia odpowiedzialności, „w szczególności w celu uniemożliwienia identyfikacji, roli, jaką odegrał w zdarzeniu, oraz stanu, w jakim znajdował się w chwili wypadku”. Takie zachowanie sprawcy powinno odznaczać się zwartością czasową” (wyrok SN z 27 marca 2001 r., IV KKN 175/2000 , LexPolonica nr 375009).