Poniedziałek Wielkanocny to tradycyjny śmigus-dyngus, jak się okazuje, nie tylko wielkie lanie wody. Zwyczaj ten ma korzenie pogańskie, a pierwsze wzmianki o nim na terenie Wielkopolski sięgają XV wieku. Dawniej świętowanie Wielkanocy trwało w Polsce aż trzy dni, a śmigus i dyngus były odrębnymi zwyczajami. Dyngusem nazywano datek, który gospodynie przekazywały mężczyznom chodzącym po domach w drugim dniu świąt. Wielkanocni kolędnicy wygłaszali oracje i składali życzenia świąteczne, w zamian mogli liczyć na odrobinę pieczywa, wędlin oraz jajka. W Wielkopolsce po tzw. dyngusie chodziły korowody przebierańców. Ulicami miast przechodziły parady z dziadem, babą, niedźwiedziem i kominiarzem na czele. Odwiedzano domy, oblewano wodą mieszkańców, a przy okazji ich twarze smarowano sadzą z komina.

Śmigus polegał dawniej na polewaniu wodą oraz symbolicznym chłostaniu dziewcząt gałązkami brzozowymi lub jałowcowymi. Oba zwyczaje miały oczyszczać z brudu i chorób oraz pobudzać siły witalne na wiosnę. Wodą oblewano głównie młode dziewczęta, a suche ubranie w takim dniu mogło świadczyć o braku powodzenia. W Wielkanocy Poniedziałek gospodarze polewali wodą także pola, obrzęd ten wykonywany o świcie zapewniał urodzaj i płodność.

Dziś z wielowiekowej tradycji pozostała przede wszystkim ta druga część, a świętowanie śmigusa-dyngusa, zwłaszcza w miastach, bardzo często przybiera agresywną formę. Warto pamiętać, że za brak umiaru policja może ukarać miłośników wielkiego lania mandatem w wysokości 500 złotych. Zabronione jest wlewanie wody do samochodów, środków komunikacji miejskiej czy też mieszkań.