80 lat temu spłonął kościół w Kowalewie pod Pleszewem. Postawili go, w surowym stanie, mieszkańcy Kowalewa, tuż przed wybuchem wojny. Po wojnie, ci sami ludzie, z tym samym proboszczem, wybudowali po raz kolejny nowy kościół.

Historia została spisana w książce ,,Monografia diecezji kaliskiej” autorstwa ks. Michała Kielinga i ks. Sławomira Kęszki. Czytamy w niej, że kiedy w 1935 roku ks. Aleksander Szymański został proboszczem w Kowalewie, drewniany kościółek z 1638 roku (z fundacji Mikołaja Parczewskiego) był w bardzo złym stanie. Zapadła decyzja o budowie nowego. W lipcu 1938 roku ruszyła rozbiórka. Msze odbywały się w "plebańskiej stodole". W sierpniu 1939 roku kościół ceglany, pokryty dachem, był gotowy.

Po wybuchu wojny okupanci go zamknęli a proboszcza wysiedlono do Generalnego Gubernatorstwa. W styczniu roku 1944 kościół stanął w ogniu. Prawdopodobnie był to samozapłon, bo kościół był magazynem torfu. W marcu 1945 wrócił do Kowalewa ks. Szymański. Zainspirował parafian do budowy nowej świątyni. Prace trwały 7 lat. Kamień węgielny święcił kardynał August Hlond. Kościół pw. św. Bartłomieja był gotowy w 1954 roku, trwało wyposażanie. Główny ołtarz w 1957 roku święcił kard. St. Wyszyński. W czasie budowy msze odbywały się w baraku użyczonym przez właścicielkę pałacu hrabinę Elżbietę z Belina Brzozowskich Gozimirską.