214 lat temu centrum Pleszewa było pogorzeliskiem. W nocy z 9 na 10 czerwca 1806 roku pożar strawił 2/3 miasta. Spłonął kościół Ścięcia św. Jana Chrzciciela, w ogniu stanął ratusz. Odbudowa miasta trwała ponad 20 lat.

Franciszek Kryszak książce "Dzieje miasta Pleszewa na podstawie źródeł historycznych" pisze, że "ogień wybuchł nagle z poniedziałku na wtorek, a że uliczki były wąskie, rynek był ciasny, płonęły kramy, jatki, drewniane domy... A pożar się przenosił".

Spłonął kościół murowany pokryty szkudłami, spłonęła rezydencja proboszcza, dom wikarego, kościelnego, dom wybudowany przez proboszcza na szkołę, plebańska stodoła, stajnia, chlewy z ogrodzeniem. Zgorzał ratusz miejski.

Według źródeł spaliło się 2/3 zabudowań miejskich - w większości drewnianych. Wielu z 2000 mieszkańców Pleszewa zostało bez dachu nad głową. Dopiero co miasto się odbudowało po pożarze z roku 1717, a tu kolejny ogień.

Po pożarze wytyczono na nowo Rynek, gdzie w 1835 roku stanął nowy ratusz. Odbudowa fary trwała do roku 1841, chociaż nabożeństwa odbywały się od 1818 roku.

Nie wszyscy pleszewianie śpieszyli się z odbudową kamienic. Rada miejska nawet musiała niektórych ponaglać. Chociaż jeden pleszewianin, niejaki Żyd Gnot, pobudował dom, jeszcze przed wytyczeniem nowego planu Rynku. Stąd w pierzei wschodniej mamy jedną kamienicę, która wystaje z szeregu.