W nocy z 9 na 10 czerwca 1806 roku w Pleszewie wybuchł pożar. Spłonęły 2/3 miasta, w tym ratusz i kościół ścięcia św. Jana Chrzciciela. Odbudowa trwała wiele lat.

Od czego się rozpoczęło, nie wiadomo. Ale można sobie wyobrazić, że stojące w zwartej zabudowie drewniane domy, a tych w Pleszewie było ponad 90 procent, płonęły szybko. Straży pożarnej nie było. W spisach pruskich z 1793 roku odnotowano 1 metalową ręczną sikawkę, 19 sikawek drewnianych, 8 wiader ogniowych. Drabin brakowało. Prawdopodobnie wodę czerpano z 56. publicznych studni. Kiedy dym opadł, okazało się, że spłonął też kościół farny, zabudowania plebańskie oraz ratusz.

Odbudowa miasta przypadła na trudny czas Księstwa Warszawskiego i odwrotu wojsk Napoleona spod Moskwy, a po Kongresie Wiedeńskim powrotu w granice państwa pruskiego. Wytyczono na nowo rynek i niektóre ulice. Najszybciej odbudowano kościół i budynki plebańskie, w latach 30. był już nowy ratusz oraz synagoga na ul. Ogrodowej. Ale nie wszyscy mieli pieniądze i chęć na budowę domu w rynku, więc w 1836 roku ówczesny burmistrz dał 38. pleszewianom 6 tygodni na rozpoczęcie budowy.

na fot. plan Pleszewa z 1826 roku z wytyczeniem nowych ulic i rynku / mapki Muzeum Regionalne w Pleszewie

na fot. najstarszy plan Pleszewa z końca XVIII wieku wg Gillego / mapki Muzeum Regionalne w Pleszewie