Pierwszy noworoczny obraz w Galerii Ulicznej Mariusza Hertmanna na zbiegu ulic Targowej i Franciszkańskiej w Kaliszu. Tym razem kaliski grafik prezentuje reprodukcję dzieła pt. "Autoportret" Albrechta Dürera, niemieckiego artysty renesansowego. O swoim nowym nabytku powiedział Radiu Centrum Mariusz Hertmann, autor wystawy: "To jest nowy obraz w Galerii Ulicznej. Od czasu do czasu pojawiają się tutaj obrazy, które są takimi ikonami światowego malarstwa. Jednym z nich jest autoportret Albrechta Durera z 1500 roku. Znanych jest kilka jego autoportretów, ale ten mi się najbardziej podoba i dlatego znajduje się tutaj w Galerii." Przedstawienie postaci na obrazie nawiązuje do średniowiecznych wizerunków Chrystusa. Ukazuje ono frontalnie ujęte, idealizowane oblicze malarza na płaskim ciemnym tle.

Autoportret - 1500 rok
Sztuka autoportretu, mogła się rozwinąć dopiero w renesansie – epoce ożywionych dysput na temat miejsca i znaczenia artystów. Zdobyczą czasów stało się przeświadczenie, że bycie twórcą zobowiązuje do studiowania nauk. Jednocześnie ludzie odrodzenia pozostali głęboko religijni. Oba wątki – artystyczny i chrześcijański – splatają się w Autoportrecie z 1500 r.
Postać wyłania się z ciemnego tła jakby stała na scenie. Zwrócony do widza malarz patrzy spokojnie i przenikliwie. Długie, starannie ułożone włosy leżą na ramionach. Prawa dłoń, złożona w charakterystycznym geście na piersi, dotyka futrzanego kołnierza płaszcza. Szkliste oczy, połyskliwe włosy, struktura futra i delikatność dłoni są najlepszym dowodem mistrzostwa. Kim jest Dürer w tym ujęciu? Zapatrzonym w siebie pyszałkiem czy wyznawcą Chrystusa? Na przestrzeni wieków gubiono się w domysłach. Głębokie zaangażowanie malarza w religijne sprawy kraju, każe zwrócić się ku drugiej interpretacji. Praca jest sygnowana charakterystycznym monogramem AD (powyżej liter data powstania: 1500). Po przeciwnej stronie malarz wykaligrafował dodatkową informację w języku łacińskim. W wolnym tłumaczeniu napis brzmi: Albrecht Dürer z Północy, sam siebie tak oto sprzedstawił w barwnym portrecie, w 28 roku życia. Artysta jako pierwszy w Europie zaczął walczyć o respektowanie praw autorskich. Korzystając z wynalazku druku, powszechnie kopiowano jego grafiki. Dürer wyjednał u cesarza przywilej zabraniający tego procederu. Obraz bywa nazywany Autoportretem monachijskim (od miejsca przechowywania) lub Autoportretem w futrze (od stroju, w którym przedstawił się malarz). Popularnie i najkrócej mówi się: Ten Chrystusowy. Dürer malował siebie wielokrotnie. Najwcześniejszy znany rysunek przedstawia 13-letniego chłopca; najpóźniejszy autoportret powstał, gdy artysta przekroczył pięćdziesiątkę. Obrazy, dzisiaj rozproszone w muzeach Europy, układają się w opowieść o dojrzewaniu jednego z największych gigantów sztuki.
Albrecht Dürer (1471-1528)
Urodził się w Norymberdze jako trzecie z osiemnaściorga dzieci Barbary Holper i złotnika Albrechta. Podstawowe umiejętności rzemieślnicze zdobył w warsztacie ojca. Malarstwa i rysunku uczył się u najlepszego artysty ówczesnej Norymbergii Michaela Wolgemuta. Jako dziewiętnastolatek wyruszył w pierwszą podróż po Europie, m.in. odwiedził Colmar i Bazyleę. Tworzy w tym czasie ilustracje do książek, które zwracają uwagę oryginalnością. Po powrocie poślubi córkę
bankierów Agnes Frey. Małżeństwo nie dochowa się dzieci. Dürer pomnażał swój talent dużo pracując i podróżując. We Włoszech zachwycił się sztuką perspektywy Andrei Mantegni i kolorem obrazów wenecjan, szczególnie Giovaniego Belliniego. Gdy pojechał do miasta św. Marka po raz drugi (1505-1507), został przyjęty z honorami należnymi wielkim tego świata. Sława Dürera rosła dzięki łatwo dostępnym grafikom. Ogromną popularnością cieszyły się cykle drzeworytów z ilustracjami do Apokalipsy oraz Wielkiej i Małej Pasji. Artystę nie ominęły największe zaszczyty; został nadwornym
malarzem cesarza Maksymiliana I. Na życzenie władcy miasto Norymberga wypłacało mu roczną pensję. Karty historii zapisał także jako autor dzieł teoretycznych – pouczeń i traktatów dla adeptów sztuki. Najpiękniejsze słowa poświęcił jednak matce: Moja bogobojna matka urodziła i wychowała osiemnaścioro dzieci, często chorowała (...) cierpiała z powodu biedy, szyderstw i wzgardy, kpin, obaw i przeciwności losu, lecz nigdy nie stała się mściwa.