Jeszcze 40 lat temu w miastach, miasteczkach i w większych wsiach trwały przygotowania do obchodów Święta Pracy. Wyciągano ze schowków flagi, przygotowywano pokazy, ćwiczono marsze, budowano trybuny, sklepy i sklepiki zaopatrywano w kiełbasę, która była raczej towarem deficytowym... a pochody wspomniała reporterka radiaCENTRUM Irena Kuczyńska:

Świątecznie było już 30 kwietnia. We wszystkich szkołach, jak Polska długa i szeroka odbywały się akademie, gdzie podkreślano przyjaźń ze Związkiem Radzieckim, sojusz robotniczo - chłopski, wyższość gospodarki socjalistycznej nad kapitalistyczną, zachęcano też "proletariuszy wszystkich krajów" do łączenia się. 1 maja już od rana był wielki ruch. Przedstawiciele szkół, firm, instytucji szli, jechali rowerami, a ze wsi umajonymi ciągnikami na stadion, gdzie formował się pochód, który szedł ulicą Wojska Polskiego, Sienkiewicza do Rynku. Tam przed trybuną, pełną partyjnych notabli, młodzież szkolna wykonywała pokazy, machała chorągiewkami, a jedna z klas technikum z Zielonej przejeżdżała na 30 - osobowym rowerze, skonstruowanym pod okiem nauczycieli.

Po pochodzie były festyny, zabawy ludowe gdzie "grała orkiestra doborowa", a bufet był obficie zaopatrzony. W latach stanu wojennego i po nim, pochody jeszcze były, ale wtedy pojawili się pierwsi odważni, którzy na pochody nie chodzili. I mieli problem, bo 1 maja niby był wolny od pracy, ale nie od pochodu. Tak brzmiały wyroki sądu pracy w Jarocinie.

fot. Jan Zbigniew Hain, Stanisław Kałka i Muzeum Regionalne w Pleszewie